Toplamak Kolay, Vicdanı Ne Yapacağız?

Bu ülkede ne zaman bir sorun tartışılsa, çözüm hep “toplayalım” oluyor. Sokak köpekleri meselesi de bundan nasibini aldı. “Toplayalım, temizleyelim, kaldıralım” diyenlerin sesi öyle yüksek çıkıyor ki, arada vicdanlar sağır kalıyor.

Belli ki bazıları, bu meseleyi çözmekten çok “göstermelik temizlik” peşinde. Gönüllülerin yıllardır uğraştığı, kendi imkânlarıyla sahiplendirdiği, tedavi ettirdiği hayvanlar bir gecede kamyonlara yüklenip “bir yere götürülüyor.” Nereye mi? İşte orası hep flu. “Barınak” diyorlar ama o barınaklar dolu. Kayıt yok, şeffaflık yok. Yani birileri “sorunu çözdük” diye açıklama yaparken, gözümüzün önünde hayvanlar kayboluyor.

Şunu açıkça söyleyeyim: Hayvanları sorun eden anlayışın kendisi asıl sorun. Çünkü bu ülkede sokaktaki tehlike dört ayaklı değil, iki ayaklı bazı zihniyetlerdir. Trafikte makas atana göz yumanlar, kadın cinayetlerinde “iyi hal indirimi” verenler, şimdi çıkıp sokak köpeklerini “toplum güvenliği” bahanesiyle hedefe koyuyor.

Bakın, biz bu filmi daha önce de izledik. Önce düşman ilan edilir, sonra hedef gösterilir, sonra ortadan kaldırılır. Şimdi aynı senaryo sokaktaki canlar için devrede. Adına “uyutma” dedikleri o soğuk sözcük, gerçekte bir yok etme politikasının örtüsüdür.

Bu meseleyi konuşmak gerek, evet. Ama çözüm, öldürmekten değil; bilimden, akıldan ve vicdandan geçer. Kısırlaştırma programları, yerel yönetimlerle ortak çalışmalar, kamuoyunu bilinçlendirme… Zor geliyor değil mi? Çünkü zahmetli. Çünkü kameralık değil, emek istiyor.

Ama unutulmasın: Bu ülkede en çok “can” dediği şeyi en kolay harcayanlar, hep “insanlık” adına konuşur.